رباعی شماره‌ی ۱۰۰۷


بنگر که نشسته بر سرت برف سپید
‎افتاده تنت به لرزه چون شاخه‌ی بید

دیگر بگذر ز حسرت و بیم و امید
آسوده نشین دمی به تنبور و نبید

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید