رباعی شماره‌ی ۱۱۷۰


با کبر زمین در آسمان چرخاندی
‎خورشید به مستی‌ات بر آن تاباندی

آن قدر جهان پر از دهان گرداندی
تا خویش در آب و نانشان درماندی

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید