رباعی شماره‌ی ۱۱۶۹


از تیرِ سخن چگونه پنهان گردی
‎راهی نبُود مگر که انسان گردی

آنقدر دچار درد وجدان گردی
کز زنده و مرده‌ام هراسان گردی

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید