رباعی شماره‌ی ۹۸۸


یک عدّه ز رفتن تو در غم خمشند
جمع دگری به ضجّه خود را بکشند

بیهوده به حال این و آن غصّه خوری
خوش باش و بدان که بعد تو جمله خوشند

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید