رباعی شماره‌ی ۱۰۶۴


من بودم و باده‌ی فراوانی دوش
‎بنشسته کنار دلبری بازیگوش

شب رفت و تمام کوزه‌ها خالی شد
من را چه گنه، دلبر من گفت بنوش!

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید