رباعی شماره‌ی ۱۰۶۹


هرگز نبُدی گرانبها دُر به صدف
گر بود زیاد و هر کجا همچو علف‎

افسوس که روزگار ما پر شده است
از حرف بدون فکر و معنا و هدف

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید