رباعی شماره‌ی ۱۲۰۰


ای شعر! مرا زبان زاینده تویی
‎تا هست سخن، مرا نماینده تویی

هر چند فنا کند مرا عالم خاک
جاوید شوم ز تو، که پاینده تویی

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید