رباعی شماره‌ی ۱۱۹۷


بیهوده چو کوهی شده زآنم کاهی
افسرده‌ترینم به نهانم گاهی‎

رنجیده کشم از دل و جانم آهی
شرمنده که جز شکوه ندانم راهی

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید