رباعی شماره‌ی ۷۱۸


ای خفته‌ به روی شن! چو گشتی بیدار
‎ساحل بگذار و دل به دریا بسپار

از غوطه نترس و پا ز خشکی بردار
حظ کن ز نبود تکیه‌گاهی در کار

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید