رباعی شماره‌ی ۸۲۷


راه گر چه خطیر و پرخم و نامیزان
‎با پای شکسته می‌روم تا پایان

خوردن به زمین بسی نکوتر از آن
که تکیه زنم به شانه‌ی نامردان

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید