رباعی شماره‌ی ۸۵۹


در جامعه‌ای که شد پریشان و تباه
جایی که به سینه نیست جز ناله و آه‎

رو شادی خود بساز و امّید بدار
کآخر بدمد سحر پس از شام سیاه

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید