رباعی شماره‌ی ۱۲۰


از بهر سکوت من صدایی گر بود
گوش فلک از ناله و دردم کر بود‎

از سوز دلم چو می‌کشیدم فریاد
آن دم به فلک همان دم آخر بود

(با صدای م. صادقی)

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید