رباعی شماره‌ی ۲۰


شد وقت غروب و آسمان سرخ و زر است
ابری به افق چنان کلاهی به سر است

آن ابر سپید، موی و زردی رخ ماست
وآن سرخی آسمان ز خون جگر است


«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید