رباعی شماره‌ی ۱۷۱


آن کس که تمام عمر چون اسب چموش
می‌کرد ز بهر سیم و زر جوش و خروش‎

از کارگه کوزه‌گری بگذشتم
دیدم شده قلکی به یک گوشه خموش


«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید