رباعی شماره‌ی ۱۳۲


ای کاش که عمر آدمی کوته بود
از موعد مرگ، هر کسی آگه بود‎

شاید که دگر نبود حرص و طمعی
مسکین چه بسا به سفره‌ همچون شه بود


«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید