رباعی شماره‌ی ۱۴


آنکس که ز حرص همچو آتش می‌سوخت
هر دم به تمام عمر، زر می‌اندوخت

آمد چو اجل، به غصه با خود می‌گفت
بیچاره کسی که عمر خود را بفروخت


«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید