رباعی شماره‌ی ۳۷


در میکده افتاد سبویم از دست
بشکست و از آن ندا برآمد ای مست

هر روز ز غصّه این چنین می‌شکنم
زان لحظه که دلدار دلم را بشکست


«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید