رباعی شماره‌ی ۲۴۲


بیهوده مرا به این جهان افکندی
کردی به کمند نفس و جان، در بندی‎

آخر ز گنه در آتشم اندازی
لابد پس از آن به ریش من می‌خندی


«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید