رباعی شماره‌ی ۱۲۴


هیهات از آنکه عقل و فهمش کم بود
نزدش همه کمتر و خودش اعظم بود‎

این گفته‌ی ما به گوش او چون برسید
اندیشه نکرد و اخم او درهم بود


«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید