رباعی شماره‌ی ۱۹۶


تا کی شب و روز، غرق در این همه غم
تا چند به غصه با چنین قامت خم‎

برخیز و بدان که غصه خوردن هرگز
دردی نکند دوا، چه بسیار و چه کم


«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید