رباعی شماره‌ی ۱۲۹


این هدیه‌ی جان، اسارتی بیش نبود
این عمر گران، اشارتی بیش نبود‎

این زندگی دو روزه بر روی زمین
در کون و مکان، حقارتی بیش نبود

(با صدای م. صادقی)

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید