رباعی شماره‌ی ۱۲۳


یاری که به هر کجا مرا همدم بود
هم درد به سینه بود و هم مرهم بود‎

یک لحظه مرا رها نکردی همه عمر
این همره روز و شب که نامش غم بود

(با صدای م. صادقی)

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید