رباعی شماره‌ی ۲۳۲


آمد به در میکده یک مانده‌به‌راه
گفتا نبُود مرا در این شهر پناه‎

مستان همه از میکده گشتند برون
هر کس پی خانه شد در آن شام سیاه


«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید