رباعی شماره‌ی ۱۲۱


فارغ ز جهان و از کم و بیش بود
جنبنده نیازارد و در خویش بود‎

هر دم به تواضعست و افتاده به خاک
این است مرام آنکه درویش بود

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید