رباعی شماره‌ی ۳۱۷


ای هور! تو ای ستاره‌ی عالم‌تاب
ای آنکه به نور خود دهی باده‌ی ناب‎

یک لحظه ز میخانه‌ی ما روی متاب
کاین عمر گران هدر شود بی تو به خواب

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید