رباعی شماره‌ی ۵۶۱


در این قفس حقیر و خاموش و سیاه
دربند شدم، غریب و بی پشت و پناه‎

ای دهر! تو بر عدالت خویش بگو
جز فکر و خرد مرا چه بودست گناه

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید