رباعی شماره‌ی ۵۲۲


ای یار! بیا ز عشق آکنده شویم
با یاری هم، دمی ز غم کنده شویم

برگیم که مانده بر درختی به خزان
بر ما چو دمی وزد، پراکنده شویم

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید