رباعی شماره‌ی ۳۷۷


در دست خدای، خاک آدم گل شد
با حکمت و علم، پیکرش کامل شد‎

گویا که خدا زین همه بیماری و درد
در لحظه‌ی خلقت بشر غافل شد

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید