رباعی شماره‌ی ۴۷۹


از باغ ارم به این جهان آوردم
یک عمر اسیر درد و نقصان کردم‎

زینجا ببرد مرا به آتش فکند
خواهد که چنین دوباره انسان گردم!

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید