رباعی شماره‌ی ۳۸۲


خورشید دمید و آسمان آبی شد
دریاچه پر از صدای مرغابی شد‎

صد حیف ولی که غرق در خاطره‌ها
باز این دل من اسیر بی‌تابی شد

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید