رباعی شماره‌ی ۳۴۸


خورشید بسی دمید و از خاطره رفت
بس روز به شب رسید و از خاطره رفت‎

این پهنه‌ی خاک و آسمان، چون من و تو
بیرون ز شمار دید و از خاطره رفت

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید