رباعی شماره‌ی ۴۳۱


خورشید زد و سحر دگر باره دمید
برخیز که وقت ساغر و باده رسید ‎

خوش باش که دست سرد و بیرحم اجل
در خواب، تو را چو غنچه از شاخه نچید

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید