رباعی شماره‌ی ۳۳۲


ای یار که بی تو خانه همچون قفس است
لبخند و محبّتت برایم نفس است‎

بر چرخ فلک هزار و یک شکر و سپاس
هستی و همین مرا در این خانه بس است

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید