رباعی شماره‌ی ۴۰۷


ای خلق! دلی شکسته من را کم بود؟
کم خاطر من نشسته در ماتم بود؟‎

کز نیش زبان پند و اندرز شما
این قلب شکسته، خسته از عالم بود

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید