رباعی شماره‌ی ۴۷۴


یکجا چو بود خدا به غایت عادل
وز نعمت او گشته رضایت حاصل‎

عقلست! چرا که هر کسی پندارد
باشد چو حکیمان به کفایت عاقل

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید