رباعی شماره‌ی ۳۷۲


از آنچه دوای حزن و ماتم باشد
بر زخم روان خسته مرهم باشد‎

شعری بسرا، که بهر ما دل‌شدگان
هر آنچه سروده‌ای بسی کم باشد

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید