رباعی شماره‌ی ۳۷۵


آن دم که دلم ز باده سرمست بشد
در خاطره ماند و باقی از دست بشد‎

با تیر زمان نشانه بودم همه عمر
آگه چو از آن شدم، زه از شست بشد

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید