رباعی شماره‌ی ۴۹۹


صد شکر که می به کوزه انداخته‌ایم
هر میکده را بهشت خود ساخته‌ایم‎

می نوش، که گر ز باده غافل گردیم
در کهنه قمار زندگی باخته‌ایم

«رباعی قبلی      رباعی بعدی»






این شعر را با دوستانتان به اشتراک بگذارید